Vertrekken en een hoop familie en vrienden voor lange tijd achterlaten is nooit leuk. Bij vertrek zijn er dan ook wel enkele traantjes gelaten (lees: een hoop gejank) en dikke knuffels gegeven. Na lang en veeeeeeeel en -nog een keertje dan- zwaaien hebben we ons paspoort aan de douane laten zien en waren we weg!

De vlucht was behoorlijk wiebelig maar na een paar filmpjes, bijzondere maaltijden en wat potjes in-flight poker zijn we op St. Maarten geland. Onze doorvlucht naar Statia was pas 4 uur later dus hebben we ons door een taxi laten afzetten op een zonnig terras aan de zee. Het grote genieten kon beginnen!

Tegen 6-en vlogen we, in een ienieminievliegtuigje, door naar Statia. Daar aankomend wachtte ons een grote verassing… een dikke regenbui… de piloot is de eerste die er uit moet bij zo’n vliegtuigje om onze deur open te doen, dus die vroeg ons vriendelijk nog even te blijven zitten... Na een paar minuten werd het wat minder, dus zijn we richting de douane gerend en ach, een beetje regen als het toch 26 graden is maakt ook niet heel erg uit.

Door Gerard en Marjolein en de kinderen werden we opgehaald van het vliegtuig. Leuk om hen weer te zien en fijn dat ze ons wilden ophalen! Zij hebben ons ook naar ons huis gebracht waar we op goed geluk de sleutel probeerden die we een maand geleden van onze Nederlandse (licht chaotische) huurbazin hadden gekregen. Hij werkte, dus we waren “thuis”… Het is nog een beetje een gek idee dat we hier echt zo lang blijven wonen.

De eerste week hebben we niet veel gedaan, een paar boekjes gelezen, wat in zee gezwommen. De 10 kleine Chinese en 1 grotere Amerikaanse supermarktjes die we hier hebben, hebben we ook allemaal bezocht. We ontdekten dat we een broodmachine in huis hebben staan en aangezien brood hier behoorlijk duur is en weinig vult hebben we alle bakmiddelen daarvoor in huis gehaald. Jum, heerlijk vers brood! Ook dat voelt als vakantie! Wel zijn we al naar de Immigratie en Naturalisatie Dienst van St Eustatius geweest. Doordat het een Bijzondere Nederlandse gemeente is, moet je je als (normale Nederlander) voor je mag werken wel laten naturaliseren tot Bijzonder Nederlands persoon... Gelukkig hoeven we de Bijzonder Nederlandse taalcurus niet te volgen, het verbasterde Nederlands en Engels wat hier door sommigen wordt gesproken is een kunst op zich!!

De beesten hier beginnen we langzamerhand ook te leren kennen. Allereerst zijn hier de muggen, veel muggen… de bulten die zij achterlaten zijn enorm! Volgens Marjolein wordt dit minder, dus daar hopen we op. Tot nu toe meppen we nog flink met het elektrische racket in de rondte om de muggen voor te zijn. Daarnaast de duizendpoot, hier de Cent pieds genoemd. Deze komt in 2 vormen, een onschuldige bruine en een, naar stekende, zwarte met een rode kop en gele poten. Beiden hebben we ontmoet en gelukkig beiden door de midden gehakt voor zij ons iets konden doen. Ondanks dat de bruine niet steekt ziet hij er nog wel vies uit, dus helaas voor hem moest hij er ook aan geloven.

En dan nog een reuze reuze reuze vlinder, zo groot als een volwassen hand. Als die rondvliegt waait het net iets harder hier… Behoorlijk ongecontroleerd vliegt hij rond dus de buk-, spring- en terugtrekkende- en wegren bewegingen kwamen goed aan bod terwijl we met het muggenracket hem vriendelijk aanspoorde om maar naar buiten te vliegen. Je ziet het, we komen wel aan onze beweging hier!

Na een weekje vakantie is Erik afgelopen maandag begonnen aan zijn nieuwe baan. Een flinke uitdaging om de boel hier goed op de rit te krijgen met een nieuw systeem dat geimplementeerd moet worden en een achterstand die weggewerkt moet worden vanwege een niet werkende printer en een tijdje zonder aanwezige apotheker (er werd waargenomen vanaf St. Maarten), en dan ook nog de wens om volgend jaar aan de eisen van de inspectie te doen. Oh ja en de manier waarop mensen hier praten leren te begrijpen. Daarnaast is het gewoon een nieuwe baan waar je dus moet wennen aan de manier van werken, de sfeer en ondertussen wil je ook voldoen of liever overstijgen aan de wensen en verwachtingen van je nieuwe collega’s. Al met al best vermoeiend, maar ’s avonds op het balkon in korte broek en t-shirtje met Carib-biertje een beetje naar de sterren kijken maakt een hoop goed!

Ondertussen doet Elsbeth de boodschappen, maakt een beetje schoon, doet een wasje, leest een boekje, leert wat Spaans, een paar nuttige klusjes zoals het openen van een bankrekening. Voordat de bank opende stonden er al 4 mensen voor de deur te wachten, dus na geduldig een kwartiertje in de rij te staan wachten werd er aan de balie gemeld dat de persoon die daar over gaat er niet is. Op de vraag wanneer die er wel zou zijn, was het antwoord: misschien volgende week of over twee weken, geen idee. Probeer het volgende week nog eens :) Caribische mentaliteit…… al met al nog een beetje luieren dus.