Bezoekjes

Lang lang geleden hadden wij de illusie dat wij het ongeveer maandelijks bijhouden van een blog wel zouden kunnen. Niet dus….

Het is niet zo dat we hier niets meer beleven ofzo, maar zonder dat je er erg in hebt schiet de tijd voorbij. Tussen onze vakantie in Dominica en onze aanstaande vakantie naar het Niet-Caribisch Nederland hebben we enorm veel (gewenst en ongewenst) bezoek gehad!

Eerst maar dan de gewenste bezoekjes:
Ongeveer een maandje na onze eigen vakantie kwamen Eva (oud-collega Elsbeth) en Zuzana een weekendje langs om van de tropische zon gebruik te maken om weer even op te warmen. Dit als tussenstopje van een stedentrip in Amerika. De zon had ze goed te pakken en rood verbrand gingen ze dan ook de maandag het ieniemienie vliegtuigje van WinAir weer in.

De week erna was het de beurt aan T-Riet en Willemien. Zij hebben enorm geluk gehad deze week en heel wat moois gezien. Tijdens het snorkelen zijn we 2 schildpadden tegengekomen en hebben we een tijdje met ze mee kunnen zwemmen. En dan de volgende dag… We hadden eerder deze week gehoord dat er nestje schildpadjes werd uitgegraven door Stenapa om de laatste schildpadjes nog richting de zee te dirigeren. De kans was dat er niets (levends) meer in het nest zat en dat we voor niets zouden gaan, maar nee… Er waren die ochtend nog een stuk of 10 schildpadjes alive and kicking!! Een geweldig gezicht om die beestjes naar zee te zien hobbelen!
De volgende dag heeft T-Riet de omgeving nog eens goed in haar opgenomen en voor de eeuwigheid op camera vastgelegd terwijl wij met Willemien de Quill (vulkaan in achtertuin)ingeklommen zijn. Een pittige klim op en in, paar foto’s, ooooh’s en aaah’s, er weer uit en af. Veel zweten en uiteindelijk een goed gevoel van overwinning als je in de zee ligt af te koelen! Ook voor ons leuk om weer eens IN de vulkaan te zijn geweest.

En dan hebben we ook nog even bezoek gehad van Gerie (oud-collega Erik) en Henry. In twee daagjes zijn we het eiland over gecrossed, hebben we nog even tevergeefs gezocht naar schildpadden(sporen) en hebben we ook weer een hoop bijgekletst over het reilen en zeilen in het koude kikkerlandje.

Tot slot nog Jochum en Nynke die we nog geen week geleden weer uit hebben gezwaaid. Helaas ook geen schildpadden voor hen… Wel de sporen van schildpadden op strand en we hebben ons als kleine kinderen op het strand mogen vermaken onder het excuus naar schildpadeieren te graven (niets gevonden overigens…). Op de Quill was net een nieuwe route uitgestippeld rond de hele kraterrand, die nog niemand als toerist had gelopen, dus we hadden de primeur!! Het had wat geregend de nacht ervoor dus alles op de rand was wat vochtig en glibberig. We moesten als apen aan de armen hangen, als tarzan en jane je aan lianen en boomwortels voortslingeren, over rotsen, tussen afgronden, klimmen, dalen, glijden, enz. enz. It’s a jungle out there!! Totale wandelduur: 7 uur! De volgende dag was lopen onmogelijk en kwam je alleen uit je stoel als het echt echt niet meer anders kon… en toch, drie dagen later liepen we weer vrolijk de volgende berg op aan de andere kant van het eiland. Dit keer wel onder licht protest van alle spieren… Maar wederom de moeite waard, het gaf een super uitzicht op het eiland en we kwamen veel verschillende oude forten tegen!
In de tussentijd was het hier ook nog carnaval. We hebben een stukje met de openingsparade meegelopen. Twee grote wagens met daarop een band of dj, 26 enorme boxen en bovenop de wagen een stuk of 4 jongens die de elektriciteitsdraden omhoog hielden zodat de wagen er onderdoor kon… Klinkt als een goed plan toch?! Af en toe hoorde je de draden zo hard knetteren dat we toch maar even aan de kant sprongen… De sluitingsparade was de dag dat Jochum en Nynke weer weg waren. Wederom die twee wagens alleen nu tussen de wagens door groepjes verkleedde en dansende mensen.

Al met al, vier keer een erg gezellig bezoek en een goed excuus om onze cocktail-shake skills te showen en vooral lekker te eten en te genieten. Leukste is toch altijd wel dat je even meegeniet van de vakantie van een ander.

Dan toch ook nog de ongewenste bezoekjes:
Na een dagje hard werken was Erik een klein beetje vergeten het hek achter zich te sluiten… Ondanks dat het daarna redelijk vlot donker was zijn er toch een paar koeien om het hoekje komen snuffelen, en zagen dat het goed was. De rest van de kudde volgde… Geen dorre, droge, stekelige planten, nee heerlijk groen gras, knapperige frisse planten en smeuige bloemen! Feestmaal!!! Nadat ze in de buurt van de voordeur kwamen en wij een smakelijk smakkende koe hoorde smikkelen hebben we maar een einde aan het feestje gemaakt en ze professioneel (lees: schreeuwend, rennend, stampend en met zaklampen zwaaiend) de poort uitgewerkt en het hek gesloten.

Dan denk je dat je er bent. Koeien weg, hek weer dicht… maar nee… die donderse koeien onthouden waar het goed toeven is. Twee dagen later was het hek ’s nachts een klein stukje open gewaaid. één keer raden wie daar met zn kop het hek nog verder open kreeg en vervolgens naar binnen stormde om zich aan de planten te verlustigen… Na onze professionaliteit weer even te hebben getoond hebben ze eieren voor hun geld gekozen en lopen ze sindsdien weer gewoon om het hek heen.

Ons laatste bezoekje komt ook behoorlijk ongewenst. Althans, Bertha had begin deze week aangekondigd om te komen in dit weekend. De hele week hebben we met spanning uitgekeken, komt ze wel, komt ze niet. Moeten we extra boodschappen doen of niet... Op het laatst heeft ze zich afgemeld, toch wel gelukkig! Bertha was een orkaan in wording, de weerupdates voorspelden dat zij zich categorie 1 a 2 mocht gaan noemen en recht op ons af zou komen. De luiken dicht, kaarsen aan en afwachten is het dan… Het is uiteindelijk afgezwakt naar een tropische storm die rond de 200km ten westen van ons, zaterdagochtend, langs komt. Op dit moment (vrijdagmiddag) zijn de eerste tekenen van haar komst zichtbaar, het begint flink te waaien en er staan schuimende koppen op de zee. Volgens lokale berichtgeving wordt de zee vaak juist nog erger als de storm voorbij is. Evengoed wordt er bij ons 50 mm regen verwacht in 12 uur tijd, goed voor de tuin zullen we maar zeggen… We gaan het meemaken!!!

Dominica!

Na anderhalve week door het prachtige Dominica (let op: dit is NIET de Dominicaanse republiek) te hebben gezworven zijn we weer terug. We hebben ontzettend veel gedaan, dus hier even een korte terugblik van onze heerlijke vakantie.

De vlucht van St. Maarten naar Dominica ging in grote luxe, voor vertrek werden de namen van de passagiers nog even omgelezen alsof we op schoolreisje ging, je moest je even present melden. Het is namelijk gewoonte om te vertrekken als iedereen er is, je vertrekt soms een kwartier tot 30 minuten vroeger dan gepland!

WinAir kent geen stoel reservering en het vliegtuig was halfvol. Met het lied ‘waar is hier de nooduitgang?’ in ons achterhoofd op zoek naar een ruime plek. Het werd een vierzits waarbij we met gestrekte benen niet bij de stoel voor ons kon, chilly bon Billy! De vlucht van een uur was erg mooi en we vlogen onder andere langs ons ‘eigen’ eilandje.

Bij aankomst hebben we in een achterkamertje een rijbewijs gekocht en konden we er met een gehuurde auto vandoor. Linksrijdend welteverstaan… In de bochtige wegen daar met grote geulen langs de weg was dat soms nog wat spannend, maar het ging allemaal goed.

De volgende dag sightsee-end doorgereden naar de volgende logeerplek. Wat een fantastisch eiland, na elke bocht gingen we weer: ‘oeehh’, ‘ahhhh’, ‘wauw’, ‘wacht even, even foto maken’ enz…

Verder nog ergens een cricketwedstrijd kort bekeken, dat is een enorm grote sport hier. De bal moest zo nu en dan uit de zee worden gevist, want er werd flink hard geslagen. De toeschouwers waren erg gepassioneerd, en laten flink van zich horen, wij (als cricketleken) hadden soms geen idee wat er gebeurde, maar de kritieken van de zijkant waren niet te misstaan.

Uiteindelijk zijn we bij onze cottage aangekomen, dit was een houten huisje naast een rotsige kleine rivier waar je heerlijk in kon badderen. Het was back to the basic, maar dan zo mooi verpakt dat je daar absoluut geen ongemak van had. Stroom was er alleen ’s avonds vanaf uurtje of 18:00 totdat de eigenaren naar bed gingen. Dan was er alleen nog het geluid van krekels, stromend water en andere niet-definieerbare tropische geluiden… We slept like a baby!

Verder hebben we vanaf daar de Indian River bevaren. Dit is een soort mangrove, maar dan toch weer niet. In een roeiboot met een rasta die zichzelf Guinness laat noemen zwalkte we over de rivier om alle dieren en planten van zo dichtbij mogelijk te kunnen zien. Erg gaaf! Er was in een zijstroompje ook een scene van the Pirates of the Caribbean opgenomen, dus even een foto momentje en weer verder!

De dag erna hebben we een eerste flinke wandeling gemaakt en het aller noordelijkste stukje van Dominica beklommen. De paden zijn hier niet echt goed aangegeven, dus als je dan na 1,5 uur klimmen en dalen een bord met ‘you are here’ tegenkomt en dat dat dan ook nog op de route ligt (weliswaar op minder van de helft van de route), dan ben je toch blij! Na 7 uur wandelen waren we heen en weer en wel toe aan een grote hamburger en een koude rivier waar we even lekker in hebben gerelaxed.

Na 3 dagen noord Dominica was het tijd om door te trekken naar het zuiden. Onderweg zat er een rumdestilleerderij op de route, dus tijd voor een stop. We werden daar rondgeleid door een werknemer, die gezien zijn gele ogen, net even te veel had voorgeproefd van de eigen verkoop. Maar interessant om te zien hoe de productie loopt en natuurlijk aan het eind even proeven.

Een 4-tal Duitse jongens waren ook al rondgeleid en aan het proeven begonnen, en nog eens alles proeven, en nog eens, en nog eens, en ja… nog eens… om 11.00 uur in de ochtend… Goed, wij hadden geproefd wat we hebben wilde en terwijl wij al lang en breed hadden afgerekend werd er door de “heren” nog maar eens de bekertjes vol geschonken. We reden door en zijn uiteindelijk bij het zuiderlijkste puntje van het eiland beland. Daar door een vriendelijke Dominicaan lekker afgezet (special price): we kregen een papaja in de schoot geworpen en een kokosnoot werd met een machete opengehakt en onder toeziend oog van deze vriendelijke man hebben we hem nog leeggedronken ook.

De rest van de middag hebben we op en om de camping besteed. Vlak bij de camping zaten zwavelbaden wat, ondanks de lucht, wel lekker ontspannen is!

De enige volledige dag op de camping zijn we de hele dag op pad geweest op zoek naar de Victoria Falls. Hemelsbreed niet zo ver weg, helaas door de ligging en de infrastructuur een behoorlijke rit. Eenmaal gevonden stonden 2 sjofele gasten van een jaar of 20 ruim voor het parkeerplaats ons op te wachten. Of we de waterval wilden gaan bekijken, ja dat wilde we wel. Dat zij de gidsen waren en dat ze mee reden naar de parkeerplaats, dat wilde we niet… Gewaarschuwd voor valse gidsen etc. leek het ons verstandig ergens bij een loket een ticket te kopen. Het was nog even een stukje rijden en daar stonden de twee heren al op ons te wachten, zij waren écht de gidsen en nee er was geen loket… Samen dus op pad: wij met zware bergschoenen, zij op blote voeten. Waren ze gewend.

Het was een korte maar fantastische wandeling waarbij we, na 5x dezelfde rivier door moesten en al stenen klauterend bij de waterval aankwamen. Het is een unieke ervaring om onder een klaterende waterval te kunnen zwemmen! Behoorlijk geweld van dat water dus als in een slechte shampoo-reclame je haar wassen onder de waterval zit er echt niet in.

Volgende ochtend zouden we ontbijten in het restaurant van de camping. Elsbeth ging voor ‘local’, Erik voor het veiligere ‘continental’. De eerste gang betrof vers tropisch fruit: mango, avocado en de lokale abrikoos, erg lekker. De tweede gang was een soort naar-bloemkool-ruikende rijstpap die halflauw gegeten werd en waar een flinke dosis nootmuskaat in zat… behoorlijk heftig en niet helemaal ons idee. Het veilige continental breakfast bleek toch een adertje onder het gras te bevatten. We zaten toen al redelijk vol. De derde gang was echter onder weg: 8 slices toast met ei en worst voor Erik en 8 slices toast met lokale vis en mango voor Elsbeth! Genoeg om tot het einde van de middag op te teren…

Daarna door naar volgende bestemming via de hoofdstad Roseau. Leuk om door een stad te lopen met markt en gezellige drukte.

De camping hebben we ingeruild voor een mooi huisje in het midden van het land. Voor het vertrek hadden we redelijke angst wat dit zou wezen, aangezien het werd aangeprezen als door een rasta-familie gerunde toko, de bedoeling was luxe, maar geld was op dus werd niet luxe. Tja, de angst dat een van ons beide ’s nachts wakker moest blijven om een draagmuur te zijn was hierdoor licht aangewakkerd. Dit bleek gelukkig niet nodig te zijn, het was het mooiste huisje waar we de vakantie in hadden gezeten.

Ook deze had zwavelbronnen en had hier lekkere baden van gemaakt. Naast die (warme en hete) baden loopt een koude rivier, dus geweldige combi. Een Hollandse wellness was hier niets bij. En we hebben het nodig gehad de volgende dag…

7 uur ’s ochtends zaten we toen in de auto naar het startpunt van een nieuwe wandeling. Omdat het regende hebben we nog even rustig afgewacht tot het een beetje droog werd, ondertussen zagen wij slimme mensen met regencape en paraplu’s (en gids) voorbij komen. Tegen half 9 zijn we dan toch maar gaan lopen. Het was voornamelijk veel traplopen, wat door de regen behoorlijk glibberig was. Een gids werd voor deze tocht aanbevolen, maar was niet noodzakelijk, dus wij zijn zonder gids op pad gegaan.

Het eerste stuk geen probleem, tot je na 2 uur kuitenbuitende klimmetjes hebt gemaakt bij The Valley of Desolation aan komt. Alleen de naam geeft je al kippenvel… Via grote rotsblokken en modderbergen moet je daar een spannende oversteek maken. De wereld ziet er daar ook behoorlijk onheilspellend uit: hoge steile bergen zonder begroeiing en in de vallei alleen maar stenen en stroompjes waar heet zwavelrijk water uit borrelt.

Vanaf dat punt was het nog een uur lopen tot we bij een groot kratermeer uitkwamen wat veel weg had van een enorm bubbelbad met in het midden een grote constante bruisende watermassa. Schijnt ruim over de 150 graden te zijn dus zwemmen zat er niet in…

Dan maar weer terug! Uiteindelijk waren we nat, koud, vies, moe maar voldaan weer bij de auto. Terug aangekomen eerst een grote beker rum en vervolgens lekker gebadderd om weer in het land der levenden terug te komen. We lagen om 19:30 in bed…

Volgende morgen op pad naar ons laatste onderkomen alweer: Hibicus Valley Inn. Onderweg gestopt bij het meest toeristische pad van het eiland naar Emerald Pool. Waar we in de eerdere wandelingen in 7 uur maximaal 2 bordjes tegenkwamen, stond er hier om de 10 meter wel een bordje. Veel bejaarden met hoog opgetrokken sokken in sandalen op de route dus! Het tempo van die bejaarden strookte ook niet helemaal met de onze: we waren als 2 ADHD-ers de meute links en rechts aan het inhalen!

Mooie waterval met een klein meertje, erg leuk en aardig maar je krijgt meer voldoening als je eerst 3 uur gewandeld hebt…

Aangekomen bij Hibicus Valley inn hadden we voor het eerst een bed met klamboe, de hele dag stroom, een koelkast, een eigen wc en een eigen terras met hangmat en schommelbank. Je leert wat waarderen zo op vakantie! Koude biertjes gedronken met snacks en een boekje lezen op de e-reader, uithijgen van de afgelopen week dus! ’s Avonds aan tafel met alle gasten, een gezellige bedoening met alle Dominicabelevenissen die uitgebreid besproken werden. De dag daarna was het tijd om weer te pakken… ’s middags nog wel een lokale specialite gegeten: gebakken kip met ketchup! Elk zichzelf respecterende verkooptentje verkoopt wel kip vanuit een glazen warmhoudkastje. Nog een keer hier van genieten dus en toen zat het er weer op. De volgende ochtend vroeg zijn we weer terug naar huis gevlogen. Wederom in de luxe stand natuurlijk!

Vakantiegasten!

Het is alweer even terug dat we ons eerste bezoek hebben uitgezwaaid, terug naar Nederland. Na een tijdje familie (Elbert & Lieneke) over de vloer te hebben gehad is het wel weer even wennen om met z’n tweeen achter te blijven hoor! We hebben natuurlijk ons uiterste best gedaan om het hele eiland te showen, waarbij een tocht de Quill (de vulkaan in onze achtertuin) een absolute verplichting was. Voor ons was het ook alweer een tijdje geleden dat we die haddenen beklommen dus we hadden er zin in!

Zaterdagochtend voor 7 uur zaten we al in de auto (overigens een ieniemienie auto, maar met zn vieren past het net aan, zie foto's...) naar de start van de Quilltrail. We zouden naar Mount Mazinga, het hoogste punt van de Quill op ong. 600 meter hoogte. Het is daarmee ook het 2^e hoogste punt van Nederland! De wandeling ging eigenlijk redelijk soepel, na een klein uurtje lopen, klimmen, puffen en hijgen waren we op het punt dat je een prachtig doorkijkje hebt op de krater. Hier bevond zich ook een dikke haan, die blijkbaar gewend was om gevoederd te worden, want zodra de tas open ging was hij er als de kippen bij. De tocht ging nog verder naar Mount Mazinga en de natuur om ons heen bleef mooier en mooier worden. Onderweg zijn we veel hermietkrabben en hagedisjes tegengekomen en ook zelfs slangen, waarvan een recht naar Lieneke toeglibberde, of hoe dit ervaren werd: waar Lieneke door werd aangevallen :) Tegen een uur of 1 waren we weer thuis en na even te hebben afgekoeld in zee was het tijd voor een goeie cocktail, die hadden we wel verdiend! Moet gezegd: het is prettig om vakantiegasten te kunnen gebruiken voor je eigen alcoholverslaving. Ditzelfde gaat op voor het eten…

Ook hebben we een middagje gesnorkeld. We zijn door een duikschool naar Jenkins Bay gevaren, wat al een leuk tochtje op zich was. Je vaart langs de installaties en haven van NuStar, de olieterminal die hier is gevestigd. Deze installaties zijn immens groot en indrukwekkend net als de boten die daar aanliggen. Maar ook de snorkelplek was erg mooi om te zien, de vissen waren hier een slagje groter dan de vissen die voorbij het strandje zwemmen. Ook waren er meer verschillende vissen en koraal dus dit was zeker de moeite waard. Het was een leuke afsluiting van de 2 vakantieweken van Elbert en Lieneke, uiteraard eindigend met een cocktail en een groot bord nacho’s!

Verder hebben wij net weer een oogst binnen van de bananenboom. Twee trossen dit keer, te veel om op te eten. We hebben er wel alvast van een aantal overheerlijke chocolate chip-vanille-bananenijs van gemaakt!! Er staat nu een (volgens Statiaanse begrippen) klein emmertje van 3,7 liter… vol van in onze vriezer. De bak die we nog over hadden (ook zeker 1 liter) heeft Erik meegenomen naar de apotheek en die kwam aan het einde van de dag leeg weer terug…

Last but not least: voor ons komt de eerste vakantie in zicht! Binnenkort gaan we naar Dominica (niet te verwarren met de Dominicaanse Republiek), een eiland op ongeveer een uurtje vliegen van ons vandaan. Het schijnt het mooiste eiland van het Caribische gebied te zijn vanwege de bijzondere natuur. De Quill wandeling was voor ons dus een warming up voor meerdere wandelingen op Dominica! Misschien gek om te zeggen, maar zelfs als je hier woont heb je soms zin in een vakantie! Uiteraard zal een verslag volgen van alles wat we gezien, gedaan, gegeten en gedronken hebben.

Dagelijkse beslommeringen

Gister hebben we een tijdje gesnorkeld en na behoorlijk wat foto’s te hebben gemaakt wilden we dit graag weer eens met jullie delen. Een klein stukje van het strand af zie je al behoorlijk wat vissen zwemmen in allerlei kleuren, soorten en maten, zie de foto’s en het filmpje. En er is ons verteld dat er ook schildpadden zo dicht bij de zee zwemmen, helaas hebben we daar nu niet mee gezwommen, maar we hebben goede hoop die ook een keer tegen te komen!

Verder is het zo dat tijdens dat Erik druk aan het werk is, de inventaris aan het inboeken is, de diabetespatiënten in kaart brengt, grote bestellingen pillen doet, de apotheek runt en de assistenten aanstuurt, ik ook een beetje “aan het werk” ben. Ik heb het geluk om bij Stenapa, het natuurbeheer hier, vrijwilligerswerk te kunnen doen. Ik help dan een dagje mee bij het Tropicbirdsproject, werk in de Botanische tuin, snoei de bergpaden van o.a. de vulkaan met een machete, en heb geholpen om de schoolkinderen door de bergen hier te begeleiden zodat ze ook een beetje van hun eigen eiland ontdekken. Al met al erg leuk om te doen en ik leer van alles over de planten en beesten op dit eiland en kom ook nog eens wat gave dieren tegen.

Van de week heb ik in de haven, tijdens dat ik een dagje op kantoor meehielp, ook een walvis voorbij zien zwemmen! Het blijkt nú de tijd te zijn dat ze richting het zuiden trekken en dus komen ze bij ons voorbij. Sinds dat ik deze heb gezien zitten we alleen continue naar de zee te turen of er nog meer langs zwemmen. Elke golf wordt twee keer bestudeerd om zeker te weten dat het echt alleen een golf is en geen walvis… Wat is het toch naar om aan de zee te wonen… ;-) Gelukkig krijgen we woensdag medetuurders als Elbert en Lieneke langskomen!! We zien erg uit naar hun komst, het is toch leuk om het leven hier echt aan andere mensen te laten beleven in plaats van er alleen over te vertellen. Daarnaast hebben we gezien wat er allemaal aan extra’s voor ons in de koffer met hun meeging… Feest!!

Ondertussen houden wij de Olympische spelen natuurlijk ook bij. Er is niets leukers dan in de zon naar snel schaatsende Hollanders te kijken. Oké, misschien zou het nóg leuker zijn om in Sotsji naar de snel schaatsende Hollanders te kijken, maar dit is een goede tweede optie! De mensen hier hebben geen idee dat we het zo goed doen. Als je verteld dat we weer een paar medailles hebben gewonnen dan vragen ze waarmee en als het dan op de Olympische spelen heeft plaatsgevonden hebben ze al geen interesse meer… De Statianen hebben niet zoveel met winterspelen…

Verder zijn we sinds kort ook begonnen met het kweken van groenten. Door het heerlijke weer hier groeit alles enorm snel! Omdat we teveel planten willen laten groeien zijn de blikken van ome Wim niet meer voldoende dus heeft Erik de kluskoning in zichzelf losgelaten en uit pallets een groentenkweekbak getimmerd. We laten het weten als we de eerste oogst gaan doen!

Nieuw jaar, nieuw verhaaltje

Weer nieuws van ons! Het leven gaat het hier z’n gangetje en hebben we het nog steeds erg goed. Zoals altijd schijnt de zon nog volop, komt het hier af en toe met bakken uit de hemel vallen, en het waait lekker. We hebben in de afgelopen tijd de eerste tros bananen kunnen oogsten van onze bananenboom. We hebben het weekend op het terras, met een heerlijk biertje bij een ondergaande zon, mogen inluiden. We zien prachtige regenbogen en hebben machtig onweer meegemaakt waarbij het heel de avond bleef flitsen. We worden nog door muggen gestoken, maar de muggenbulten jeuken bijna niet meer. En last, but not least: We zijn inmiddels echt Statiaan of tenminste we hebben de officiële identiteit van en zijn ingeschreven burgers op St. Eustatius, om de echte Statiaanse mentaliteit te verkrijgen moeten we nog wel even oefenen, maar we doen ons best!

Het nieuwe jaar is voor ons ook goed begonnen. In de tweede week van januari zijn onze spullen aangekomen!!! Na 6 weken is het toch fijn om weer eens wat andere kleren of schoenen aan te kunnen trekken. Het was nog een heel gedoe om ze vanuit de haven mee te krijgen, eerst een formuliertje hier halen, dan daar betalen, dan nog een handtekening van de een of de ander en dan nog maar eens wat betalen en daar weer een formulier van ontvangen. Afijn, 5 uur later waren de dozen en de fietsen thuis. De chocola die we in een van de dozen mee hadden (daar was voor vertrek niet echt goed over nagedacht aangezien het 5 weken in een graadje of 40 in een container zou zitten...) bleek gelukkig nog goed te smaken! Na alles even kort bekeken te hebben begon het grote schiften van de spullen weer. Twee dagen later zijn we namelijk weer verhuisd. De eigenaar van de woning zou twee weken in haar huis vakantie vieren, dus wij zitten voor die tijd in een ander appartement met gelukkig nog steeds een mooi uitzicht op zee en zonsondergang.

Helaas heeft een van de fietsen een probleem met de trapper, schroefdraad is lam en daardoor moet Erik met 1 trapper fietsen... Aangezien er hier geen fietsenwinkels zijn hebben we bij de Dutch Plumbing, een soort kleine Praxis (die overigens ook potjes Hakgroenten verkoopt en naar het schijnt de enige winkel is die zo nu en dan Satésaus verkoopt…) een stevige epoxy-lijm gekocht en de trapper aan zijn as geplakt. Zondag zijn we daarmee naar het andere eind van het eiland gefietst, Zeelandia Beach. De heenweg ging aan het begin nog goed, maar vlak voor we daar waren bleek de lijm toch op te geven en moesten we lopend en steppend verder. Gelukkig gingen we afgelopen vrijdag naar St. Maarten, dus naast 5kg koffiebonen hebben we ook een nieuwe trapas gevonden. Nu nog zelf leren klussen…

Sint Maarten is een bijzonder eiland. Om te beginnen is het er een grote chaos vergeleken met Statia. Overal mensen, auto’s, grote ressorts, schreeuwende bil(l)boards en stranden volgebouwd met parasols en ligbedjes. Niemand groet je op straat, niemand zwaait naar je in de auto; ja we zijn Caribische provinciaaltjes geworden! Gelukkig waren we bepantserd in een 2 meter brede Jeep Wrangler en konden we zo nog iets ruimte opeisen voor onszelf (zie video).

Vrijdag gingen we langs bedrijven waarmee de apotheek zaken deed, 2 groothandels en 2 apotheken. Erg leuk om te zien en sympathieke mensen ontmoet.

We sliepen op het Franse deel in de plaats Marigot. Dit bleek een groot voordeel omdat we dan vanaf een uurtje of 12 aan de wijn konden. Lekkere wijn! Dit is op Statia niet te vinden. Overigens is het Franse deel van Sint Maarten daarmee het volmaakte Frankrijk: lekker eten, lekker weer, lekkere wijn en Engelssprekende Fransen!!! C’est incroyable!

Zaterdag met de Jeep het eiland over getrokken, de heuvels in en ressorts binnenvallend! Het was een relaxte dag met weer lekker eten en lekker drinken…

We wish you a Reggae Christmas

De dagen zijn bijna op z'n kortst en het winderige weer hier op het eiland gaat langzaam over op de 'koele' periode van het jaar. Ik vraag me daarbij af of de rayonhoofden hier ook maar 1x de moeite hebben genomen om bij elkaar te komen -een elfstedentocht in dit deel van het Koninkrijk- ik zie het niet gebeuren.

Ondanks dat het weer weinig wil meewerken, zal het hier ook kerstig worden, en hoe!

Afgelopen week hadden we de kans om het de jaarlijkse 'Red and White' parade te mogen bekijken. Dit gaat overigens op precies dezelfde manier als de hype voor een elfstedentocht in Nederland. Komt ie of komt ie niet? En zo ja, wanneer ongeveer?

Afgelopen woensdag was het dan ECHT zover. De week ervoor was het op maandag niet doorgegaan in verband met tropische buien. Afgelopen maandag was er ook iets waardoor het niet kon. Woensdag zo het dan toch eindelijk gebeuren! Half 4 's middags werd er gezegd. Dat is overigens de enige manier om iets te weten te komen, je moet toevallig maar de juiste mensen spreken om mee te maken wat er gebeurt. Als je dan 3x een ongeveer het zelfde verhaal hoort, zal het wel zo zijn... waarschijnlijk... Stuk spannender dan een programmaboekje ontvangen 4 weken voor datum waarin alles tot op de minuut staat uitgelegd.

Wij stonden klaar om 15:40 (we waren al uitgegaan van een beetje vertraging) de apotheek was zo goed als leeg, dus met 1 assistent die het fort zou bewaken, konden wij gaan kijken!

We stonden strategisch langs de route, in afwachting van het spektakel dat aan ons voorbij zou gaan lopen. We zagen al wel veel auto's langsrijden met kort gekleden kerstmannen/vrouwen; het zou echt gaan gebeuren.

Om 16:45 kwamen ze eindelijk langs! 3 groepen kerstmensen in rood en wit en de leeftijdscategorie van gelovers, niet-gelovers en bijna-heen-gegaanden onder begeleiding van wat drums... Het was ontzettend leuk om te zien! Het hele spectacel duurde wel 5 minuten! Om 16:50 waren ze allemaal langsgetrokken en waren wij weer een 'Statia-experience' rijker!

Kerst hier is best vreemd; geen kou en ellendig donkere dagen maar lekker warme zonnige in plaats daarvan. Wel veel kerstkoekjes en soort non-alcoholische kerstpunch in de apotheek: 'tis voor de mensen...'

Veel kerstmuziek te horen in de apotheek (via youtube). Ik vraag me sterk af of ze weten wat ze zingen als Frank Sinatra wordt meegezongen met 'let it snow, let it snow'. Maar ze kennen ze allemaal behalve 1. Elsbeth en ik werden op vliegveld van Sint Maarten al getrakteerd op 1,5 wachten gevuld met kerstmuziek. Daar hoorden we het volgende pareltje:

http://www.youtube.com/watch?v=vlctLbv3Fqc

FIjne Kerstdagen allemaal!

De eerste paar weken

Vertrekken en een hoop familie en vrienden voor lange tijd achterlaten is nooit leuk. Bij vertrek zijn er dan ook wel enkele traantjes gelaten (lees: een hoop gejank) en dikke knuffels gegeven. Na lang en veeeeeeeel en -nog een keertje dan- zwaaien hebben we ons paspoort aan de douane laten zien en waren we weg!

De vlucht was behoorlijk wiebelig maar na een paar filmpjes, bijzondere maaltijden en wat potjes in-flight poker zijn we op St. Maarten geland. Onze doorvlucht naar Statia was pas 4 uur later dus hebben we ons door een taxi laten afzetten op een zonnig terras aan de zee. Het grote genieten kon beginnen!

Tegen 6-en vlogen we, in een ienieminievliegtuigje, door naar Statia. Daar aankomend wachtte ons een grote verassing… een dikke regenbui… de piloot is de eerste die er uit moet bij zo’n vliegtuigje om onze deur open te doen, dus die vroeg ons vriendelijk nog even te blijven zitten... Na een paar minuten werd het wat minder, dus zijn we richting de douane gerend en ach, een beetje regen als het toch 26 graden is maakt ook niet heel erg uit.

Door Gerard en Marjolein en de kinderen werden we opgehaald van het vliegtuig. Leuk om hen weer te zien en fijn dat ze ons wilden ophalen! Zij hebben ons ook naar ons huis gebracht waar we op goed geluk de sleutel probeerden die we een maand geleden van onze Nederlandse (licht chaotische) huurbazin hadden gekregen. Hij werkte, dus we waren “thuis”… Het is nog een beetje een gek idee dat we hier echt zo lang blijven wonen.

De eerste week hebben we niet veel gedaan, een paar boekjes gelezen, wat in zee gezwommen. De 10 kleine Chinese en 1 grotere Amerikaanse supermarktjes die we hier hebben, hebben we ook allemaal bezocht. We ontdekten dat we een broodmachine in huis hebben staan en aangezien brood hier behoorlijk duur is en weinig vult hebben we alle bakmiddelen daarvoor in huis gehaald. Jum, heerlijk vers brood! Ook dat voelt als vakantie! Wel zijn we al naar de Immigratie en Naturalisatie Dienst van St Eustatius geweest. Doordat het een Bijzondere Nederlandse gemeente is, moet je je als (normale Nederlander) voor je mag werken wel laten naturaliseren tot Bijzonder Nederlands persoon... Gelukkig hoeven we de Bijzonder Nederlandse taalcurus niet te volgen, het verbasterde Nederlands en Engels wat hier door sommigen wordt gesproken is een kunst op zich!!

De beesten hier beginnen we langzamerhand ook te leren kennen. Allereerst zijn hier de muggen, veel muggen… de bulten die zij achterlaten zijn enorm! Volgens Marjolein wordt dit minder, dus daar hopen we op. Tot nu toe meppen we nog flink met het elektrische racket in de rondte om de muggen voor te zijn. Daarnaast de duizendpoot, hier de Cent pieds genoemd. Deze komt in 2 vormen, een onschuldige bruine en een, naar stekende, zwarte met een rode kop en gele poten. Beiden hebben we ontmoet en gelukkig beiden door de midden gehakt voor zij ons iets konden doen. Ondanks dat de bruine niet steekt ziet hij er nog wel vies uit, dus helaas voor hem moest hij er ook aan geloven.

En dan nog een reuze reuze reuze vlinder, zo groot als een volwassen hand. Als die rondvliegt waait het net iets harder hier… Behoorlijk ongecontroleerd vliegt hij rond dus de buk-, spring- en terugtrekkende- en wegren bewegingen kwamen goed aan bod terwijl we met het muggenracket hem vriendelijk aanspoorde om maar naar buiten te vliegen. Je ziet het, we komen wel aan onze beweging hier!

Na een weekje vakantie is Erik afgelopen maandag begonnen aan zijn nieuwe baan. Een flinke uitdaging om de boel hier goed op de rit te krijgen met een nieuw systeem dat geimplementeerd moet worden en een achterstand die weggewerkt moet worden vanwege een niet werkende printer en een tijdje zonder aanwezige apotheker (er werd waargenomen vanaf St. Maarten), en dan ook nog de wens om volgend jaar aan de eisen van de inspectie te doen. Oh ja en de manier waarop mensen hier praten leren te begrijpen. Daarnaast is het gewoon een nieuwe baan waar je dus moet wennen aan de manier van werken, de sfeer en ondertussen wil je ook voldoen of liever overstijgen aan de wensen en verwachtingen van je nieuwe collega’s. Al met al best vermoeiend, maar ’s avonds op het balkon in korte broek en t-shirtje met Carib-biertje een beetje naar de sterren kijken maakt een hoop goed!

Ondertussen doet Elsbeth de boodschappen, maakt een beetje schoon, doet een wasje, leest een boekje, leert wat Spaans, een paar nuttige klusjes zoals het openen van een bankrekening. Voordat de bank opende stonden er al 4 mensen voor de deur te wachten, dus na geduldig een kwartiertje in de rij te staan wachten werd er aan de balie gemeld dat de persoon die daar over gaat er niet is. Op de vraag wanneer die er wel zou zijn, was het antwoord: misschien volgende week of over twee weken, geen idee. Probeer het volgende week nog eens :) Caribische mentaliteit…… al met al nog een beetje luieren dus.

welkom op ons reisblog!

Hallo en welkom op ons reisblog!

Vanaf nu (we hebben eindelijk internet hier) zullen we regelmatigverhalenenfoto'sop de site zetten om jullie een beetje op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen de komende paar jaarop Statia. Op de kaart staat dat we op St Kitts en Nevis zijn, dat zijn we niet, maar we hebben wel uitzicht op dat eiland. Sint Eustatius is te klein om gekozen te worden...

Als je automatisch een mailtje wilt ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat, dan kan dat door je aan te melden voor de mailinglijst.

Groetjes,

Erik en Elsbeth